‘Sport Leicht’ is eigenlijk best een vreemde benaming voor deze auto. Sportief en licht? De SL is letterlijk geen van beiden. Misschien was dat nog zo ten tijde van de 300 SL, maar die dagen zijn overduidelijk voorbij. De hedendaagse SL is vooral bedoeld om comfortabel te cruisen onder het genot van een briesje in het interieur. De uitvoering die daarvoor het meest geschikt is? Dat moet haast wel de SL 65 zijn!
Inderdaad, voordat er een regen van kritiek losbarst, met een SL 63 kun je ook prima cruisen. Sterker nog, zelfs met een SL 400 ben je nog verre van een stakker. Toch blijft er altijd zoiets als ‘baas boven baas’, dat is waar de SL 65 zijn intrede doet. De boterzachte V12 (die inmiddels overigens behoorlijk op leeftijd begint te raken) produceert 630 pk en 1000 nm koppel, maar in de praktijk zul je als SL 65 rijder dat vermogen zelden aanspreken. Deze getallen leiden er voornamelijk toe dat het toerental vrijwel nooit boven de 3000 uit komt en dat een kwart gas altijd genoeg is.
Maar, waarom dan een 65 als je toch het volledige vermogen haast nooit aanspreekt? Dat zit hem allemaal in het karakter van de twaalfcilinder. Zoals al even is aangestipt heeft een V12 een haast onmerkbare laufkultur, als de motor draait voel je haast geen trillingen. Daarnaast is het zo dat vooral die enorme bak koppel leidt tot een enerverende rijervaring. Even snel die vrachtwagen voorbij? Richting aangeven, een toefje gas, en voordat je met je ogen hebt kunnen knipperen is die vrachtwagen niet meer dan een stipje in je binnenspiegel. De SL 65 is eigenlijk veel te duur en een soort van anachronisme in deze autowereld waar het allemaal om downsizing en gebruikscijfers gaat. Wie echter het beste van het beste wil en een flinke beurs heeft kan simpelweg niet om hem heen. De SL 65 doet daarmee de slogan van Mercedes eer aan: Das Beste oder Nichts.
